Bloeidag / Bloomday April (’24)

Ik had al heel lang niet meer over mijn tuin geblogd. Ik schreef er elke maand een stukje over, maar de laatste is al weer zes jaar geleden. Oorspronkelijk was ik geïnspireerd door de blog Turning Toward The Sun van mijn ‘American mom’ Gloria Ballard. Zei schreef ooit maandelijks een update over wat (niet) groeide en (niet) bloeide in mijn achtertuin. Na een lange periode is ze weer actiever aan het posten en dacht .. dan kan ik natuurlijk niet achterblijven. 😉

In de kas

Mijn meest gelezen tuinartikel ging over de Catalpa in de achtertuin. Inmiddels staat er op die plaats al een paar jaar een kleine kas (2.5 meter). Zat Emiel uit het boek van Astrid Lindgren vaak in een houtschuurtje, ik ben nu regelmatig te vinden in mijn kas. En dat voelt zeker niet als een straf.

In de kas ben ik vooral bezig met mijn andere hobby. Het maken van bonsai. Ik doe dit inmiddels al een jaartje of tien en in de kas overwintert een deel van ‘de collectie’. Bovendien kan je hier heerlijk aan de boompjes werken als het regent, waait, koud, of anderzijds onaangenaam in de tuin is.

Maart 2024 – De kas staat nog vol en er loopt al het nodige uit.

In de kas

Het is maar koud en nat de afgelopen dagen. De noorderwind is standvastig en lijkt niet weg te blazen. De regenwolken legen zich uurlijks.
In mijn kas is het gelukkig droog en een beetje warmer. Als de zon het even wint van de bewolking is het er zelfs nog aangenaam.
Dit is de tijd voor het verspenen van mijn zaailingen. Uit ervaring weet ik dat je juist nu met allerlei ongedierte en schimmels rekening moet houden. Een lastige strijd. Ik heb het al vaak niet gewonnen van al dat gespuis.
Ik las net dat vers kaneelpoeder vermengd met potgrond wonderen doet. Snel kaneelstokjes kopen maar. Misschien smaken deze zomer mijn tomaten er wel zoeter door. Of werkt het niet zo?

[ Mijn inzending voor weekthema Kaneelstokje op 120w.nl ]

Orakeldwalingen

De brandlucht kwam van de zwartgeblakerde tempelwanden. Na de aanval had de vlammenzee de stad dagenlang geteisterd. Wat nog overeind stond doofde door een wolkbreuk.

Wiens vreemde god had hen zo gestraft? De orakels hadden geen idee gehad.

“Weer voorspellen,” riep hun leidster. “Temperatuurbegrenzingen bezweren, dat kunnen we beter gaan doen.’ En zo geschiedde.

[ 3e Inzending 55-woorden schrijfwedstrijd 2024 van schrijverspunt.nl ]

Dorpsheld

Oud-klasgenoten in het café verdrongen elkaar voor de tv-camera. Hun Richard. Richard Roos, geboren in hun dorp, werd de eerste Nederlander op de maanbasis.

Astronaut Roos vloekte. Waren deze klootzakken geïnterviewd? Hij was het niet vergeten. Het dorp daarna ontvlucht. De maan leek toen nauwelijks ver genoeg. Drie reisdagen en hij was er. Eindelijk.

[ 2e Inzending 55-woorden schrijfwedstrijd 2024 van schrijverspunt.nl ]

Vakantieliefde

Hoelang zat hij nu al in deze cel? Weken, maanden? Dagelijks zag hij het plein weer voor zich. Hunkerend wachtte hij bij het standbeeld van de verzetsheld op haar. Plots de protestmars, het traangas en vele politiebussen. Sindsdien opgesloten.

‘Meekomen!’

Twee rijen op het binnenplein. In de ene stond hij, de andere legde aan.

[ 1e Inzending 55-woorden schrijfwedstrijd 2024 van schrijverspunt.nl ]

Zeep der Niet Zo Wijzen

Het zeepdoosje was roestig. Zeepresten, vocht en een eeuw tijd hadden hun werk gedaan.
Toch was de antiquair direct enthousiast.
‘Mijnheer, mevrouw. Dit zien we niet zo vaak, Hermit Soap-zeepdoosjes. Hoe bent u daar toch aan gekomen?’
‘Nou, het gebruikelijke, toch. Erfenis. Van mijn onlangs overleden oudoom. Tussen allerlei andere Hermit Soap-spullen,’ zei de man.
‘Oh echt? Wat nog meer?’
‘Reclameposters met een monnik erop. Ook van Hermit Soap. Zijn schoonvader had ze ontworpen, begreep ik.’
‘Heeft u die nog, die posters?’
‘Nee, direct oud papier,’ zei de vrouw. ‘Wat moet je ermee, toch?’
‘Niet zo wijs, want dit zeepdoosje is een euro of 100 waard, maar die posters doen zo het twintigvoudige.’
‘Nee! Minstens 30 lagen er.’
‘Sorry, schat.’

[ Mijn eerste inzending voor 2024 op 120w.nl voor weekthema Zeepdoosje ]

Hebban Olla Vogala

Al millennia schrijft de mens. Wat wij ervan kennen hangt sterkt af van het gebruikte medium. Kleitabletten vol spijkerschrift zijn teruggevonden. Bewust gedroogd of juist tijdens verwoesting van de vindplaats voor eeuwig gestold. Papyrusrollen, in overvloed gebruikt in de oudheid, zijn veelal verloren gegaan. Hoewel er gelukkig uitzonderingen zijn. Perkament was een meer beproefd medium. Die eerste Nederlandse zin kwam hierdoor tot onze tijd. Maar ook vele historische teksten.
Elke tijd had zijn eigen schrijfstijl. In deze tijd kunnen we schrijfstijl door computers laten analyseren. Ik kende al Stylene van de Universiteit van Antwerpen. Vandaag kwam ik echter iets bijzonders tegen. Just the Punctuation. Het laat slechts de leestekens zien van een tekst. Alsof we terug naar het spijkerschrift gaan.

[ Mijn inzending voor weekthema Perkament op 120w.nl ]

Oktoberweer

Het rommelde kort in de verte. De strook gitzwarte lucht kwam langzaam dichterbij gedreven. De campinghouder liep in een drafje over het terrein.
‘Let u op uw luifel? Het gaat straks serieus spoken,’ riep hij omhoog wijzend tegen zijn vaste gasten.
‘Auchtung, es kommt heftiger Sturzregen und Gewitter,’ waarschuwde hij vervolgens de Duitse mini-enclave naast het reeds gesloten openluchtzwembad.
Verbazingwekkend hoe warm het nog was deze tweede week van oktober. Is oktober warm en fijn, het zal een scherpe winter zijn was de uitdrukking. Die vrieswinter zie ik nog niet komen, dacht hij.
Er zat volgens het KNMI na deze plensstrook zelfs weerherstel in. Maar eerst moest dit schip met zure appelen nog passeren.
‘Mijnheer. Uw cabriokap … misschien even sluiten?’

[ Mijn inzending op 120w.nl voor weekthema ‘Eerherstel’ ]

HMS Lutine

Er staat een frisse wind over het strand vol vers aangespoelde troep. De kanaalrat is vannacht even snel vertrokken als zij kwam. Het stormt hier beduidend minder de laatste jaren, maar in mijn hoofd stormt het des te meer. Een maand ben ik nu terug op het eiland. Het is niet mijn geboortegrond, maar toch voelt het eigen. De zon is net op, het ribbelige Wad glinstert. Juttersharten kloppen harder op dit soort ochtenden.
‘Je moet komen. Hij gaat hard achteruit,’ had Janneke me plots gewhatsappt. Janneke en ik kenden elkaar al jaren. Vele jeugdvakanties op het eiland speelden we samen, op het strand of in de duinen. Zij woonde er. Ik op familiebezoek. De pubertijd maakte het ongemakkelijk. Toen namen we wat afstand van elkaar. Ze was bloedmooi, ik te verlegen. Janneke woonde na haar scheiding alleen in haar ouderlijk huis, vlak naast dat van opa. En ik was haar contactpersoon voor hem. Voor opa Mosterman was ik het enige resterende familielid. Oma’s familie – hoe lang was zij er al niet meer – daar had niemand ooit contact mee. Verstoten na haar keuze voor opa; protestant, een eilander. De twee andere familieleden, dat waren mijn ouders. In dichte mist waren zij in een kettingbotsing omgekomen. Bijna tien jaar geleden alweer. Plots waren we losgeslagen van onze ankers. Gedeeld verdriet. Zijn verloren dochter en schoonzoon, mijn verloren ouders. Alleen wij twee over, het bracht opa en mij weer dichter bij elkaar. Maar nu ben ik helemaal alleen. Dubbelwees.