PREPPEN

Wij gecrohnden hebben last van een ongewillig immuunsysteem. Bij onze Colitis Ulcerosa-zusters en -broeders vertonen zich alleen onhebbelijkheden in de dikke darm. Wij zijn minder zuinig; ontstekingen kunnen wat ons betreft van de mond tot de kont ontstaan.
Over die kont. MaagDarmLever-artsen gaan op gezette tijden onderlangs op expeditie. Deze zogenaamde colonoscopie moet vaststellen of onhebbelijkheden niet verergeren tot pure narigheid, of het succes van behandelingen bevestigen.
Het moet daarvoor natuurlijk wel een beetje leeg zijn. Dikke darmen worden met een klysma geschoond. Bij gecrohnden moet het hele buizenstelsel inspectierijp zijn. Hiervoor bestaat een gevreesd middel, Moviprep. De Nobelprijs voor de Geneeskunde dient zonder aarzeling uitgereikt te worden aan hen die deze vreselijke drank, in liters te consumeren, verdraagzamer maken.

[ Mijn inzending voor weekthema Klysma op 120w.nl ]

GEVANGEN OCHTENDROOD

Hij merkte dat het elke dag minder moeite kostte om wakker te worden. In het begin zette hij nog zijn wekker om op tijd te zijn voor het vroege ochtendlicht. Vandaag was hij klaarwakker voor de zon opkwam. Een ochtendmens zou hij echter nooit worden. Hij had sterke koffie met veel suiker nodig om op gang te komen.
Soms sloeg hij een dag over. Bij verwachte dikke bewolking, bleef hij liever in bed liggen. Vandaag was een productieve dag. Met een klein penseeltje had hij het oranje-gele vlak bijgewerkt. De dag ervoor had hij voornamelijk met oranje-rood gewerkt. Zijn mok koffie stond ijskoud naast het palet. Tevreden bestudeerde hij het doek op de ezel. De lichtjager had zijn prooi gevangen.

[ Mijn inzending voor Weekthema Penseel op 120w.nl ]

500 Dagen

• 

‘Elk leven doet er toe.’ Hij kuste haar en wreef over haar buik in het tweede trimester. Vlak daarna vertrok hij met de reddingsploeg naar het rampgebied. Ze voelde het drie dagen na zijn vertrek. Was het al moederlijke intuïtie? Er was iets mis.

Den Haag, het Rode Kruis, de Verenigde Naties, niemand kon iets zeggen. Een ongeluk? Er was nog steeds slecht weer. Pas na twee weken kwam de losgeldeis.

‘We zwichten niet voor dit soort dreigementen,’ klonk het politieke antwoord.

500 dagen zonder tegenreactie volgden. Vandaag daalt het militaire vliegtuig met de opgegraven lichamen langzaam door de ochtendzon.

[ Mijn inzending voor Hebban’s ZKV – Week 1 – in het commentaar staat mijn verhaal (je kan het liken!) ]

Senator Lamar Alexander

In mijn ‘Alan Alda’-stukje van vorige maand haalde ik hem al aan. Oud-straatgenoot Senator Lamar Alexander. Ik dacht toen nog, is die dan nog niet met pensioen? Maar hij is al jaren senator voor Tennessee.
In de Verenigde Staten ga je niet zo snel met pensioen. Mijn gastvader werd zeventig vorig jaar en werkt nog steeds. Mijn gastmoeder geeft nog steeds schrijfles en schrijft zelf ook nog columns. Vroeger deed ze dat in de Tennessean, dezelfde krant waar Al Gore werkte voor hij de politiek in ging.
Republikeins Senator Alexander stemde tegen nog meer impeachment-onderzoek. Twitter ontplofte. De politieke crisis groeit.
Hoelang moeten we wachten tot Hillary Clinton zich alsnog als presidentskandidaat aanmeldt? Binnenkort? Vast wel. Iowa trapt maandag af.

[ Mijn inzending op 120w.nl voor weekthema ‘Crisis‘ (Week 5.2020) ]

Alan Alda

‘Weet je dat hij hier in de straat was. Bij de 4 juli-viering. Het is jammer dat je er toen nog niet was.’
Mijn gastvader wijst over zijn bordje naar de tv. We eten vanille-ijs met opgewarmde appeltaart. MASH. Elke doordeweekse avond werd het uitgezonden. Ik had het in Nederland nooit gekeken.
‘Wie bedoel je? De aalmoezenier of Hawkeye?’
‘Hawkeye. Alan Alda. Een hele aardige kerel. Hij kwam op uitnodiging van de gouverneur.’
Gouverneur Alexander woonde in onze straat. De vlag van Tennessee wapperde er altijd aan de grote vlaggenstok.

Ruim dertig jaar geleden alweer. Nog elk jaar viert de buurt op grootse wijze Onafhankelijksdag. De 80-jarige Alexander, nu senator, mist geen editie. Maar of Alda ooit weer is langsgekomen?

[ Mijn 2e inzending op 120w.nl voor Weekthema ‘Almoezenier‘ (Week 2.2020) ]

Lichting 93-11

‘Goeiemorgen, aal.’
We waren een samengeraapt zooitje. Een peloton vol net-afgestudeerden aangevuld met net-aangenomenen. Specialisten zoals journalisten, fysiotherapeuten en onze aalmoezenier.
Hij knikte terug naar me. Met ontbloot bovenlijf stonden we in de houding voor de boogtenten.
‘Tentinspectie!’, schreeuwde de jonge wachtmeester van de Gele Rijders een paar minuten ervoor.
Samen met de sergeant-majoor en onze kapitein liepen ze rond op het bivak.
De flap van de boogtent ging open.
‘Mannen, wat een zooi. Vijf minuten! Geen studentenhuizen hier in mijn peloton!’ verzuchtte de kapitein.
Hij was een echte mannetjesputter, had eerder jungle-training gegeven in Suriname en nu deed hij basistrainingen op de Vlasakkers.
Het corpsgehalte was hoog in onze groep. Hij kon die aal er echt wel bij gebruiken.

[ Mijn inzending op 120w.nl voor weekthema ‘Aalmoezenier‘ (Week 2.2020) ]

Berenleed

De meeste gehate bull-markt ooit, zo duidde men de aandelenmarkt het afgelopen decennium. Jarenlang schreeuwden analisten dat het nu echt niet hoger meer kon. Het onhoudbare dit en het onvermijdelijke dat roepende. Eerst de Grote Crash en daarna de Grote Reset. In de Verenigde Staten lonkte een dollarcrash, vanwege de vele staatschuldplafondverhogingen en later eenvoudig: want Trump. In Europa zou de Euro vallen met nadien een staatsobligatiemarktcrash. Telkens nieuwe duidingen voor een financieel bloedbad. Velen kochten puts om van die daling te profiteren. Zulke dalingen gaan snel en hard zagen ze één keer eind 2018. Maar verder was het louter berenleed.
Krijgen ze dan toch een keer gelijk? Wellicht. De onrustige repo-markt voorspelt niet veel goeds. Een gelukkig 2020, beren!

[ Mijn inzending op 120w.nl voor weekthema ‘Puts‘ (Week 1.2020) ]

Niet Mieren

Ik loop graag na het werk nog even in de dierentuin rond. In de zomermaanden kon dat langer dan nu. Om vijf uur sluiten de hekken al. Ik was laat vandaag. Mijn laatste overleg liep uit.
‘We gaan zo sluiten,’ riep de kassière uit automatisme, maar herkende me daarna. ‘Ga maar snel.’
Ik had net genoeg tijd om naar het kleine-dierenverblijf te wandelen. Mijn brillenglazen besloegen direct bij binnenkomst. Lekker warm was het hier. Op het raam van het schubdierenverblijf hing een kaartje. “Niet Mieren. Wij zijn weggerold vanwege de verbouwing.”
‘Wat denkt u. Is het een te flauwe tekst?’ vroeg de verzorger.
‘Op ’t randje. Humor om te lachen, toch?’ antwoordde ik en ging weer snel naar de uitgang.

[ Mijn inzending op 120w.nl voor weekthema ‘Schub‘ (Week 47.2019)]

De Herfstklassieker

Nog altijd kriebelt het bij me eind oktober. Dan is het World Series-tijd. Dit jaar strijden Houston Astros en de Washington D.C. Nationals tegen elkaar, diep in onze nacht.
Elke wedstrijd kijk ik vertraagd terug. Geen worp, slag, wijd, homerun, dubbelspel of opmerking van jeugdheld Charles Urbanus wil ik missen.

Lang geleden was ik pitcher en eerste honkman. Linkshandig, dus lastiger te bespelen.
Nooit in Amerika zelf. Mijn kleine high school had geen honkbalteam. Alsof het zand in de woestijn op was.
Mijn middelbareschoolvriend woont nu op wandelafstand van het Witte Huis.
‘Go Astros!’ appte hij me.
‘Wat? En jullie Nationals dan?”
‘No way! Zal je zien dat Trump die winst ook claimt,’ antwoordde hij bozig.
Go Astros! dan maar.

[ Mijn inzending op 120w.nl voor weekthema ‘worp‘ ]