Enige tijd geleden. Corona was nog gewoon een Mexicaans biertje. Zeg maar gerust een ruime tijd geleden. Toen demissionaire kabinetten slechts bestonden als tijdelijke behartigers van ‘lopende’ zaken. Toen teksten als ‘een aanzet voor een opzet voor een voorlopig regeerakkoord’ taboeteksten waren. Kortom, zeer lang geleden schreef ik over drie gebroeders, Ling, Ding en Ping, bekend als De Drie Drakenbroeders. Te uwer herinnering. Inmiddels vlogen ze, voorzien van maskers, wapens en proviand, op reusachtige arendruggen gezeten, richting de Drakenkoning en zijn negen zonen. U wist vast niet dat draken een extra hersenkwab bezitten. Ze kunnen er de nabije toekomst mee voelen. Benijdenswaardig voor 120-woorden-schrijvers. Een redelijk beroerde uitgangssituatie voor onze protagonisten. Toch, … Tja, die voelde u al aankomen. Volgende keer …
‘Denk niet dat wij dit ooit zullen toestaan!’ ‘Maar, vader. Ik houd van hem. Toe.’ ‘Nee! Ik ben toch duidelijk. Onze adellijke lijn dient zuiver te blijven. Als hij niet aangeven kan of de mannelijke lijn, vier generaties terug van Duitse adel was, dan is er toch sprake van kwartierverlies. Dit soort onduidelijkheden in bloedverwantschappen zijn onvergeeflijk. Wij zijn Duitse stiftadel!’ ‘Dus omdat zijn over-overgrootvader niet terug is te vinden in de Gotha, mag ik niet met hem trouwen? Moeder, zeg er wat van!’ ‘Meisje, het spijt me. Als we dit soort zaken al laten lopen, waar eindigt het dan. Dat zie je zelf toch ook wel in?’ ‘Toch gaan we trouwen. Ik ben namelijk zwanger. We krijgen een hertogje.’
‘Alsjeblieft, jongen. Kan je deze brief persoonlijk aan haar geven?’ Daan keek verbaasd. Karel Koopen lag al een maand op bed in het vuurtorenwachtershuisje. Zijn kleinzoon Daan had hem onvermoeibaar verzorgd. Karel had zelf vrede met het naderende einde. Zesennegentig was hij nu. Zuiderzeelucht houdt lang gezond, totdat het niet meer gaat, zei hij altijd bij zijn verjaardag. Daan was ruim twintig jaar de vuurtorenwachter. Maar Karel zag in hem nog regelmatig de kleine leerling-weesjongen. Wees geworden door dat stomme ongeluk in de bittere koude van februari 1979. De auto van zijn ouders gleed van de dijk en dook vervolgens in het kruiende ijs. Karel Jr. was op slag dood. Mildred was in het IJsselmeer geslingerd en werd pas na de dooi gevonden. Karel was echt op. Doodmoe na het schrijven van de brief. Twee kantjes slechts, maar bijna drie dagen had hij erover gedaan. Zijn licht mocht wat hem betreft nu snel definitief gedoofd worden. Maar niet voordat hij een antwoord van haar had. Zou Daan haar wel kunnen vinden? Met dat internetweb moest er toch iets over haar te vangen zijn?
#
Daan was verbaasd door het verzoek van zijn opa. Een brief afgeven aan ene Eva van Eden. Wie was deze vrouw? Het was zeker geen familie. Oma heette Keizer. Uit ons dorp? Nee, daar kende hij geen Van Edens. Maar goed, oma kwam ook uit een ander vissersdorp. Opa had haar op de jaarlijkse kermis ontmoet. De eerste na de oorlog. Ze vertelde er vroeger regelmatig over. Opa staarde dan meestal stug voor zich uit. Alsof hij er zelf niet bij was geweest. ‘Hij was een held. Hij mocht gratis in alle attracties van de kermis. “Geef jij maar aan wanneer we moeten stoppen vanavond, Karel. Dan mag jij het licht weer uit doen,” riep de burgemeester. Toch, Karel? En daar zag hij me. Op een paard in de draaimolen. Wachtend op mijn ridder. Hij keek me aan … En toen … Liefde op de eerste draai, jongen. We zijn nu al weer 59 jaar bij elkaar. Lang hè.’ Het werden uiteindelijk 61 jaren. Twee dagen voor de kermis van dat jaar stopte haar haperende hart voorgoed. De ambulance was te laat. Ze liet Daan en zijn opa alleen achter in het vuurtorenhuis, naast de nog immer actieve vuurtoren. De lamp had al die huwelijksjaren onafgebroken zijn nachtelijke rondjes gedraaid achter de fresnellensen. Daar zorgde opa wel voor.
Ik heb het al jaren niet meer gespeeld. Het Chinese spel Mahjong. Voor wie het niet kent. Het is een stenenspel, waarbij je combinaties probeert te verzamelen. Met muren en draken zit het vol symboliek. Communistisch China verbood het lang, vanwege het erbij voorkomende gokken. Als kind speelde ik het menig vakantie-avond. Het spel is via de vaderlijke lijn in onze gebruiken binnengeslopen. Mijn grootouders speelden het tijdens de Tweede Wereldoorlog in de Watergraafsmeer met hun buren. Die hadden speciale regels: sjoemelen. Na het verdelen van de stenen mocht je een drietal stenen met elke tegenspeler ruilen. Hopende op een betere startpositie. Spelers die de officiële regels hanteren spreken schande van ons type sjoemelaars. Wij dachten louter aan fijne tradities.
‘Pas op kuttekoppen, die gasten zijn gek,’ zegt de adjudant van de ParaPak vaderlijk tegen ons. We lopen over de kazerne in het Franse Pau. Hier is de École des Troupes Aéroportées. Als dienstplichtig vaandrig moet ik ideeën opdoen voor de logistiek van onze commando para-opleiding. In een legergroene Fokker vertrokken we vanmorgen, nadat prins Willem-Alexander er net nog vliegles in had gehad. Onze groene baretten en Franse parachutisten met rode Plein Ciel-baretten verleggen hier dagelijks hun grenzen, wanneer ze voortijdig het vliegtuig verlaten. Een rugzak, een parachute en angsten als begeleider richting drop zone. Het Franse vreemdelingenlegioen, beroepsleger met een duister verleden en dito toekomst, is hier ook gelegerd. Een elitetroeper die waarschuwt voor andere elitetroepen. Beter even luisteren.
Het was een gezellig drukke avond in de Eindhovense binnenstad. Het voorjaarstrimester was deze week begonnen. Voor velen gold de spreuk “nieuwe ronde, nieuwe kansen”, maar goede voornemens worden met het benodigde bier al snel uiterst fluïde. Stratumseind was blij. Na een stille periode van tentamenweken was het weer wat drukker op donderdag stapavond. Zelfs nu, rond middernacht, was er genoeg volk op de been. Natuurlijk, het was niet zo druk als het jaar ervoor in mei; na de Europa Cup 1-winst van PSV en daar op volgend het fantastische EK. Zo druk en feestelijk zou het er waarschijnlijk nooit meer worden.
‘Bart, zag je die kerel net?’
Dezso Doffers zette vier verse biertjes, die hij van de bar had meegenomen, op de statafel vlak bij zijn huisgenoot. Die had de flipperkast tijdens Dezso’s wachten aan de bar eindelijk veroverd. Een stapeltje guldens op de rand maakte hun intenties duidelijk kenbaar aan andere bezoekers met eventuele flipperplannen.
‘Niets gezien. Te druk met Police Force hier,’ antwoordde Bart Beyerland zonder op te kijken.
‘Hij stond ineens naast me bij de bar. Keek me indringend aan en toen ik daarop reageerde, zei hij niets en liep direct naar buiten. Echt bizar.’
Bart duwde de kast bijna op tilt toen hij de laatste multi-bal door liet schieten. ‘Kutkast! Snap niet waarom ze hem nog hebben. Jouw beurt.’
‘Het is gewoon raar. Ik heb het idee dat ik hem vanavond al een paar keer eerder gezien heb.’ Hij klokte zijn eerste glas snel naar binnen. ‘Als ik hem nog een keer zie, dan loop ik naar hem toe en sla hem op zijn bek.’
‘Niet zo opgefokt. Wat denk je? Vallen er zowaar oude kerels op jonge wiskundestudenten? Kan hij toch beter voor een knappe bedrijfskundestudent zoals ik gaan?,’ grinnikte Bart.
‘Gast .. Lazer .. op! .. Jezus! Inderdaad. Wat een schijtkast. Jouw beurt.’ De flipperkast liet een hatelijk muziekje horen, waarna er politiesirenes loeiden om de volgende speler tot actie te manen. Bart nam een ferme teug van zijn biertje en trok toen verveeld aan de hendel.
Een paar barrondjes verder leken ze de kast beter onder de knie te krijgen. Het duurde dus nog even totdat het stapeltje guldens in de kast was verdwenen. Vrijwel direct erna gingen de lichten aan. Twee uur. Sluitingstijd.
‘Wat doen we? Bunker?,’ vroeg Bart toen ze eenmaal buiten stonden. Hij keek hem aan alsof het eerder een dienstmededeling was.
Al heel lang speel ik met het idee om wat ‘denksels’ te publiceren op mijn blog. Toch heb ik hier tot vandaag van afgezien. Ik zag dat er in mijn ‘concepten’-bakje wel een halfslachtige poging stond rond architectuurpatronen met verwijzingen naar architect Christopher Alexander. Alexanders pattern language is vermoedelijk bekender in de IT-wereld dan in de fysieke architectuur, maar goed. Mijn achtertuin heb ik bijvoorbeeld ontworpen met een paar van zijn beroemde patterns als startpunt.
Toch voelden ideeën verpakt als fictie blijkbaar vertrouwder voor me. Want hoe schrijf je echt een goed opiniestuk? Ik heb geen journalistieke achtergrond. Wellicht was het een verschuilen, maar ik heb de afgelopen jaren genoeg lol beleefd aan die fictie. En riep Dirty Harry al lang geleden ‘Opinions are like assholes, everbody has one.’
Eind 2020 heb toch de stoute schoenen aangetrokken. Mijn gedachten over digitale ecosystemen ‘governance’ had ik al een lange tijd voor mij gehouden, maar na een leuk gesprek in de kerstvakantie met Martijn Arets (platform-expert) besloot ik dat het nu echt tijd was voor een poging. In mijn dagelijkse werk ben ik tegenwoordig vooral met IT architectuur-governance bezig, maar in de jaren ervoor heb ik veel nagedacht en gelezen over wat digitale ecosystemen en vond de heersende gedachten in dat wereldje over zelfredzaamheid niet juist.
Schrijftrainingenclub Editio heeft elk jaar een debutantenschrijfwedstrijd. Ik besloot dit jaar zowel in de categorie fictie als non-fictie mee te doen. De kerstvakantie en vele uren in januari heb ik aan onderstaand stuk geschreven en ingeleverd. De fictie inzending Odin Jij Boomer stond al eerder op mijn blog. Dinsdagavond 18 mei 2021 was de prijsuitreiking van de wedstrijd. Mijn inzending zat in de runners-up van de shortlist, zo werd mij duidelijk in een telefoongesprek met Editio. Ze boden me zelfs een training aan voor een groepje getalenteerden. Reden om mijn inzending maar eens mijn blog toe te voegen. Binnenkort zal de tekst immers wel eens kunnen verdwijnen van de editio.nl website.
Veel leesplezier en laat maar eens weten wat je ervan vindt (om Warnocks dilemma te bezweren).
En toen scheurde de sneeuwmuur zich los en raasde langs de berg naar het onbeschermde dal. Nee, dit is niet een stuk over de urgentie van klimaatverandering. Zie het als een gratis metafoor voor het nieuwe kabinet, wanneer ze hun ongetwijfeld uitgebreide programma’s over digitaal bestuur in de komende vier jaar aankondigen. Er is immers een vergelijkbare complexe problematiek bij de aanpak van klimaatverandering als die waar digitaal bestuur aan moet geloven.
Maar eerst nog even die lawine. Het ultieme keerpunt in het denken over governance in het digitale domein zal vermoedelijk 6 januari 2021 zijn. De dag van de bestorming van het Capitool in Washington DC. Er veranderde duidelijk iets toen alle digitale sociale platformen Donald Trump en gelijkgestemde oproerkraaiers verbanden. Wat voorheen vooral een specialistisch onderwerp was binnen het bedrijfskundige aandachtsgebied van platformbedrijfsmodellen, werd definitief een onderwerp op politieke en sociale agenda’s. Wanneer in te grijpen in het digitale domein en vooral hoe dit te doen?
Is het blauw, paars of eerder violet? Elk moment van het jaar bloeit er wel iets in deze kleuren in onze achtertuin. Ik bespaar u Latijnse namen. De Hollandse naamgeving prevaleert. Het vroege voorjaar start met lichtblauwe sneeuwroemsoorten. Diverse helleborissen volgen daarop van vaag violet tot zeer exclusief leiblauw. Daarna strijden boshyacint, korenbloem, pioenroos en vuurwerkplant om aandacht. De laatste speelt daarbij vals door die heerlijke geur. De zomer hoort toe aan allemansvriend vlinderstruik en de late sering. Tijdens de oudewijvenzomer verwennen monnikskap en de hemelsblauwe blauwbaard. Door al dit gebloei komen bijen en vlinders graag in onze tuin. Zij bekijken dit alles ook voorbij het violet, het ultraviolet. Soms ben ik wel eens nieuwsgierig hoe zij onze tuin zien.
Het is alweer zeven jaar geleden dat ik op mijn blog over de catalpa in de achtertuin schreef. Schrijfsels over de tuin, of beter tuinsels schreef ik toen regelmatig halverwege de maand. Bloeidag/Bloomdays heetten deze stukjes. Mijn Amerikaanse gastmoeder schreef ze ook. Het was onze tuinbriefwisseling in html.
De tuinsel over het snoeien van de catalpa is al jaren het meest gelezen bericht op mijn blog. Alle andere schrijfsels vallen in het niets hiermee. Volgens Warnock’s dilemma zijn er meerdere redenen waarom iets niet wordt gelezen. Waarom zoiets juist populair wordt? Google’s zoekpaden slijten in bij langdurig gebruik.
Afgelopen week was de laatste strakke snoeibeurt van de catalpa. Drie stronken resten nog. Een hobbykas zal de lege plek weldra overnemen.
Recente reacties