In de wolken

Eind jaren tachtig had ik als informaticastudent een heuse IBM PC. Ik was helemaal van in de wolken van dit krijgertje. Mijn IBM PC had een aantal speciale eigenschappen, waardoor ik menig jaloerse blik kreeg in ons studentenhuis. Zo had ik een kleurenscherm. Hierdoor waren de spelletjes veel leuker om te spelen. Ik had verder een 286-processor en een matrixprinter. Bovendien had ik twee floppy-drives. Naast de gangbare drive voor 5¼ inch diskettes had ik ook één drive voor 3. 5 inch diskettes.
De diskette is nog steeds het symbool voor opslaan, hoewel een wolksymbool bij mijn zonen meer opslagassociaties oproept. Ondanks al die technische vooruitgang blijft het menselijke gedrag onveranderd. Hoe vaak vergeten we niet om op te slaan?

[ Mijn winnende (!) inzending voor weekthema Floppy op 120w.nl ]

Advertenties

Turdus felicitas

De rood-witte gastenlijster is in ons land een zeldzaamheid. Juist afgelopen zondag is een vrouwelijk exemplaar gespot in de Eindhovense wijk de Woenselse Heide. Volgens de woordvoerder van de Brabantse afdeling van de Nederlandse Ornithologische Unie heeft het vrouwelijke exemplaar van deze lijstersoort een bijzonder gewoonte. Zij geeft potentiële partners middels een wijd scala aan geluiden te kennen, welke onderdelen van haar nestje nog aan haar geluk ontbreken. De beste cadeaubrenger mag als beloning een broedsel lang blijven plakken. Door deze gewoonte van verbale uitzetuiting verwachten vogelaars dat diverse mannelijke exemplaren het bewuste park in noordelijk Eindhoven zullen bezoeken. Leden van diverse regionale vogelwerkgroepen houden sindsdien bij toerbeurt de vogelwacht. Tot op heden is er echter nog geen feestje gespot.

[ Mijn dierendag-inzending voor weekthema Gastenlijst op 120w.nl ]

Wroet & Morag – “De reuzenaardbeien”

Er waren eens twee vriendjes, kabouterjongetje Wroet en heksenmeisje Morag. Wroet woonde net als alle kabouters in het grote Sprookjesbos aan de voet van de Beukenberg. Morag woonde net als alle heksen en tovenaars vlakbij de Bezembobbel. Zo heette de Beukenberg namelijk aan de heksenkant. Toverbezems maak je immers van beukenhout.
Wroet en Morag speelden vroeger elke dag bij elkaar. Maar sinds de lentemaan niet meer. Wroet ging toen voor het eerst naar kabouterkleuterschool en Morag voor het eerst naar heksenkleuterschool. Alleen op woensdagmiddagen kunnen ze nog met elkaar spelen.

Deze keer gaat Morag naar Wroet. Lopend én alleen. Oma past wel op, maar is druk met allerlei toverdingen. Morag wilde op haar bezem gaan, maar alleen vliegen vond oma niet goed. Voor de zekerheid kreeg ze zelfs een fluitje mee. Voor als er iets gebeurd, dan kom ik direct, zei oma. Morag vindt dat maar stom. Ze is toch al groot? Ze gaat toch al naar school?

Vakantiebaan

De vakantiebaanvacature was in mum van tijd vervuld. Het was dan ook geen gewone negen-tot-vijfbaan. Eerder een achtbaan. De leeftijdsgrens van minimaal zestien jaar leidde wel tot veel gemor op sociale media. Wat een onrecht. Elke scholier van minstens één meter veertig had hier immers wel oren naar. De geselecteerde tijdelijke werknemer had zich echter niet in de kleine lettertjes van zijn contract verdiept. Zijn werkterrein was hierdoor die eerste uiterst zonnige werkdag geen pretje. Woest was hij toen hij voor de vierde keer bij het bordje ‘Vanaf hier nog vijf kwartier’ stond.
‘Ik ben hier de achtbaantester en jullie laten me net als ieder gewone pretparkbezoeker in de rij wachten? Wat is dit voor een rotbaan! Ik neem ontslag.’

[ Mijn (wellicht wat flauwe) inzending voor weekwoord Pretpark op 120w.nl ]

Reiskist

Al dertig jaar heb ik een reiskist. Gekregen van mijn oom en tante. Hij stond bij hen in de weg. Ik had een studentenkamer te vullen. Een win-winsituatie noemde je zoiets. Deze hutkoffer heeft een speciaal plekje in mijn hart. Robuust en onverwoestbaar aan de buitenzijde, door het donkergroene metaal, de stevige zwarte randen aangevuld met gebutste houten plinten. Vanbinnen ontmoet vergankelijkheid vergane glorie door het gescheurde behang op hout.
Een kist ook met familiegeschiedenis. Mijn oom gebruikte hem voor pendeltochten tussen hemel en aarde. Aards Amsterdam won het daarbij van het Brabants seminarie. Tijdens mijn bezit dienstdoend als boekenkist, salontafel met obstakels, televisietafel en nu als dekenkist. Mijn oudste gaat met een paar jaar studeren. Tijd voor de doorgave?

[ Mijn inzending op 120w.nl voor weekthema Deken ]

Bloeidag / Bloomday April (’18)

Na een paar jaar stilte in dit deel van mijn blog vond ik het weer leuk om weer wat over mijn tuin te bloggen. Oorspronkelijk geïnspireerd door de blog Turning Toward The Sun van mijn ‘American mom’ Gloria Ballard, schreef ik ooit maandelijks een update over wat (niet) groeide en (niet) bloeide in mijn achtertuin.

Hoewel de bescheiden traffic naar mijn site vooral richting mijn eigen schrijfsels gaat, blijft één van de populairste pagina’s een tuinsel-stuk. In 2014 schreef ik over het laat snoeien van de catalpa in de achtertuin. Ook schreef ik daar over de verschillende soorten catalpa’s. Het komt vast door de Suske & Wiske-achtige titel ‘De comfortabele Catalpa en de Strakke Snoeibeurt’, want deze komt nog regelmatig terug in zoekresultaten van vermoedelijk medesnoeiers in nood.

Ik ben de afgelopen jaren het meest bezig geweest met mijn bonsai’s-2-be. Kleine jonge boompjes, die nog lang geen grillig patroon kennen van de prachtige bomen-in-pot. Dat duidt ook wel een beetje mijn verhouding tot mijn tuin. Een beetje aanprutten, inmiddels wel wat kennis over het een en ander, maar ik ben vooral bezig als liefhebber. Rommelen in de tuin maakt mijn hoofd leeg voor ruimte voor (werk)denksels.

Het was goed koud afgelopen winter en dat maakte me wel bezorgd over wat er van mijn bonsai’s terecht zou komen. Inwikkelen met bubbeltjesfolie tijdens die enorme koudegolf was voor een aantal jonge boompjes onvoldoende bescherming. Ik moet vermoedelijk afscheid nemen van enkele van mijn mooie probeersels. Ik ben nog ‘in denial’, maar ik vrees dat deze foto van vorig jaar de laatste in blad was.

[ Een beetje laat geplaatst deze April blog. Maar ik moest de foto’s er nog bij zoeken en andere zaken hadden meer voorrang. ]

Buiten is het Eden

Ik mag graag rommelen in mijn postzegeltuintje. Ik ben geen echte tuinfanaat. Het is net als mijn schrijven, een hobby in deeltijd. Een siertuin heb ik. Dus geen moestuin vol met vergeten groenten. Soms probeer ik het wel, maar ik blijk die gezaaide groenten vaak toch weer te vergeten.
Mijn neiging om dingen te verzamelen heeft ook invloed gehad op mijn tuin. Fanatiek haast was mijn zoektocht naar helleborisvariëteiten, ook wel bekend als kerstroos. Hosta’s vond ik daarna mooi, maar de slakken ook. Inmiddels staat mijn tuin hutjemutje vol vaste planten. Een voordeel, want onkruid krijgt zo weinig ruimte. Veel minder onderhoud, betekent meer tijd voor schrijven. En dat doe ik dus het liefst met uitzicht op mijn kleine Eden.

[ Mijn inzending op 120w.nl voor weekthema ‘Onderhoud‘ ]

De Potvis van Mocha

Illustratie van Coralie Bickford-Smith

Ken je dat? Je doet onderzoek voor een verhaal en ontdekt dat je een volkomen verkeerd beeld hebt bij het onderwerp. Neem nu levertraan. Ja, levertraan. Gehaat werd het vroeger, dat lepeltje levertraan. Het smaakte zo vies als het goed voor je was. Dagelijks reden voor strijd tussen ouder en kind. Levertraan wordt blijkbaar gewonnen uit kabeljauwlevers. Ik wist het niet. Altijd gedacht dat het uit walvissen kwam.
In Moby-Dick had ik het vast teruggevonden. Maar ja, dat heb ik nooit gelezen. Een verfilming? Ook niet gezien.
Wikipedia is geduldig. Potvissen? Gevangen voor walschot en ambergris. En een ander weetje. De eenheid van lichtsterkte, Candela, is gebaseerd op het licht van een kaars gemaakt van walschot. Schrijven? Heel erg leerzaam.

[ Mijn inzending op 120w.nl voor weekthema Levertraan ]

Is het er gewoon tijd voor?

Bizar. Het leger ingezet bij de Oostvaardersplassen berichtte Omroep Flevoland gisteren. Het lijkt wel of we in een scene van ‘Krullegevaar’ aanbeland zijn. Het verhaal waarmee ik in 2016 de Andries Greinerprijs won in de categorie 25+(er). Oorspronkelijk had ik de intentie om te verhalen over uit de hand gelopen ecosysteemcreatie. Ik had er al eens eerder over geschreven. Maar al onderzoekend vond ik het interessanter om het over journalistiek te hebben. Zaken als wat nieuws mag worden en wat absoluut niet. Hoe gaat nieuwsvergaring en waarom valt er iets af. Maar ook wat wordt als waarheid gezien en hoe gaat de samenleving en de overheid er mee om. Het raakte blijkbaar een snaar bij de jury, een half jaar voor de echte #fakenews explosie.

Ik vind het wel leuk om dit soort thema’s te onderzoeken. De rafelrandjes te ontdekken. De (potentiële) tegenpool te verkennen; het zwarte stipje in het witte vlak van het Yin-Yang teken. Voor elke situatie is er immers altijd de mening van de grote groep en een kleine nooit te overtuigen kern. Die kleine kern kan na enige tijd groter worden en de mening van de grote groep beïnvloeden en daarmee transformeren. Dit komt niet louter door de hedendaagse ongekende communicatiemogelijkheden met daarbij horende netwerkeffecten. Vaak is het gewoon domweg tijd voor de groeiende tegenbeweging. Het werkt een beetje als modetrends. Iets wordt ineens mooi en belangrijk gevonden en later weer niet. Feitelijk kan je er op wachten dat dit gebeurt.